I<br>niewiele tamtym za nami pomagało, że też zaczęli przyspieszać, a nawet<br>włączyły się do wiosłowania dziewczyny. Coraz bardziej oddalaliśmy się<br>od nich. Coraz mniejsi się robili, coraz bardziej przypłaszczeni do<br>rzeki. Zaczęły nas gonić ich skamlące nawoływania, poczekajcie!<br>zwolnijcie! Ale i one po trochu wygasały, aż w pewnej chwili całkiem<br>się urwały. A w końcu zniknęli nam z oczu za przełomem rzeki. Myślałem,<br>że może Anna wstawi się za nimi i usłyszawszy któreś z tych<br>zamierających nawoływań, powie z żalem:<br> - Może poczekajmy na nich.<br> Siedziała jednak nieruchomo w twarzą wystawioną ku słońcu i milczała<br>jak zaklęta. Czasem tylko przebrała wodę