Dies irae&lt;/&gt;, III &lt;name type="tit"&gt;Quid sum miser&lt;/&gt;, IV &lt;name type="tit"&gt;Confutatis&lt;/&gt;, V &lt;name type="tit"&gt;Lacrymosa&lt;/&gt;, VI &lt;name type="tit"&gt;Sanctus&lt;/&gt;, VII &lt;name type="tit"&gt;Lux aeterna&lt;/&gt;, VIII &lt;name type="tit"&gt;Agnus&lt;/&gt;. Zwraca przede wszystkim uwagę niewyróżnienie &lt;name type="tit"&gt;Kyrie&lt;/&gt; jako osobnej części (co skomentuję nieco dalej) oraz przestawienie kolejności liturgicznego porządku dwóch ostatnich części ­ trudne do jednoznacznej interpretacji (szerzej o tym w rozdziale IV, w kontekście całościowego omówienia kompozycji). Gdyby natomiast przyjąć aspekt liturgicznej struktury tekstu mszy żałobnej, Requiem Palestra ma sześć części: [I] Requiem, [II] &lt;name type="tit"&gt;Kyrie&lt;/&gt;, [III] &lt;name type="tit"&gt;Dies irae&lt;/&gt;, [IV] &lt;name type="tit"&gt;Sanctus&lt;/&gt;, [V] &lt;name type="tit"&gt;Lux aeterna&lt;/&gt;, [VI] &lt;name type="tit"&gt;Agnus&lt;/&gt;.<br>Maciejewski (który nie stosuje numeracji części, lecz podaje ich incipity bądź wprowadza tytuły) w swoim monumentalnym Requiem (1946/59) stworzył