Przejęła ona wiele terminów, pojęć i założeń teoretycznych wypracowanych przez czołowych teoretyków ekologii: Clementsa i Shelforda (1939), Kershawa (1954), Oduma (1977) lub Soczawę (1979). Paradygmat ekologiczny jest fundamentem geoekologicznego myślenia i źródłem inspiracji w poszukiwaniu nowych rozwiązań. Stosuje ona również instrumentarium teoretyczno-metodologiczne geografii, z którego wybiera koncepcje adekwatne do całościowego, kompleksowego sposobu ujmowania relacji "człowiek-środowisko". Bliższe geoekologii są więc idee głoszone niegdyś przez Hettnera lub Vidal de la Blanche'a, niż redukcjonistyczne koncepcje "geografii ilościowej" oparte na neopozytywistycznym paradygmacie. Geoekologii nie można jednak utożsamiać z geografią regionalną lub z ekologią krajobrazu, ponieważ w centrum jej zainteresowania znajduje się człowiek, jego