uznania. Na wszystko bowiem miała swoje własne sposoby, które - w momentach dobrej woli - wykładała, pilnie bacząc później, czy ściśle zostały zastosowane. Zdarzało się, że - dotknięta nieudolnością wykonawców - sama chwytała za szczotkę czy za podręcznik, zamiatała lub uczyła dla wzoru. W istocie: robiła to lepiej. Jej gesty, jej słowa miały wówczas celność, logikę, lotność niebywałą. Lokaj czy korepetytor odchodził pokonany i wrogi. <br>Gości Róża traktowała podejrzliwie. Zjawiała się w salonie szeleszcząca, strojna - i odzywając się mało, obserwowała przybyszów oraz obrządek przyjęcia. Nie ci obcy ludzie obchodzili ją, lecz prestiż synowskiego domu. Czy zastawa dostatecznie błyszczy, czy ciasto bez zakalca, czy Jadwiga godnie