czy "signifiant", które w strukturalizmie miały sens jednoznaczny, ostateczny i - wydawało się - niepodważalny. Krytykując pojęcie rytmu, Meschonnic robi coś podobnego do tego, co Barthes uczynił z pojęciem "tekstu", które było jednoznaczne u Jakobsona, ňotmana, a także we wczesnych pracach samego Barthesa, zaś w myśli poststrukturalistycznej straciło swoją oczywistość. Jego zamknięty charakter został przełamany, a otwartość opisuje się w odniesieniu do takich pojęć, jak np. "intertekst" czy "interprétant". Także pojęcie "signifiant" w pracach Lacana zostało zupełnie przekształcone w stosunku do postaci, jaką nadał mu de Saussure. Tak, jak nowa teoria tekstu czy teoria signifiant pasożytują na dawnych, tak i teoria rytmu pasożytuje