śmiejąc.<br><br>&lt;page nr=86&gt; <br>Gabriela objęła go za szyję, znów pocałowała.<br>- Że będziemy mieli DZIECKO!!! - wymamrotała mu w policzek i wcale nie musiała patrzeć na jego twarz, żeby wiedzieć, jak bardzo się ucieszył: ramiona wokół niej zacisnęły się mocno i ostrożnie zarazem, a ciepły oddech, łaskoczący ją w ucho, przyspieszył: Grzegorz śmiał się - cicho, długo i szczęśliwie.<br><br>8.<br><br>Oni chyba w ogóle o nim zapomnieli! - obejmowali się i całowali, wybuchając co chwila śmiechem, i to w dodatku przez cały czas na podłodze, w kuchni, oboje na kolanach, jak para wariatów. Dorośli ludzie! - pomyślał ze zgorszeniem pan Jankowiak, ale nagle oczy mu zaszły mgłą, sam