chyba wolno to rozszerzyć i na intelektualistów w szerszym sensie):<br><br>&lt;q&gt;Ten który skrzywdził człowieka prostego<br>Wynajdzie rymopisów, co wszystko wymażą [...]<br>Takie jest doświadczenie. A my byśmy chcieli<br>Aby się słowa poety lękano [...]<br>("Ten który")&lt;/&gt;<br><br>&lt;q&gt;Jakie to było piękne i logiczne<br>Poeta wstaje - padają tyrani [...]<br>Jakie to wszystko głupie dzisiaj, jakie ciemne<br>("Ogród ziemi")&lt;/&gt;<br><br> I znów ten sam punkt dojścia: jedyną prawdą - milczenie. Po pierwsze, słowo wobec przemocy jest śmiesznie bezsilne ("nie ma słowa, co ludzi ocala...", s. 53); po drugie, w królestwie przemocy poeci to tacy sami słudzy imperatora jak wszyscy inni obywatele. Oto finał ewolucji "postawy obywatelskiej", która podobno zawsze