o sobie w życiu politycznym Zachodu. Cóż w tym właściwie dziwnego, że społeczeństwo niedużego kraju w środku kontynentu europejskiego wybiera na swego prezydenta wybitnego pisarza? Czy jest bardziej zgodne z naturalnym porządkiem rzeczy, gdy społeczeństwo znacznie większego kraju w środku kontynentu amerykańskiego wybiera na swego wiceprezydenta osobnika, który jeśli w czymkolwiek w życiu się wybił, to tylko w amatorskiej grze w golfa? Czyż Lincoln albo Churchill nie byli wybitnymi pisarzami? Czy nie byłoby z korzyścią dla nas wszystkich, gdyby nasi przywódcy mieli za sobą pisarski trening, uczący szacunku dla sensu używanych słów, sztuki wypowiadania jasnych i treściwych zdań, umiejętności przekonania słuchaczy