Leśmiana jest to oprócz wszystkiego piękne. Ale wbrew temu, co pisze Leśmian, pierwotna kondycja Ja aksjologicznego tylko częściowo odpowiada naturze modlitwy przewrotnej. Nie w tym leży sedno rzeczy, że Ja aksjologiczne spełnić się nie chce, bo woli być sobą, lecz w tym, że ono spełnić się nie może. Jego irrealność czyni je na wieki transcendentnym <page nr=181> wobec świata czasu i przestrzeni. Gdyby to nie zburzyło pięknej konstrukcji wiersza, chętnie poprawiłbym myśl Leśmiana: człowiek jest modlitwą, która wbrew samej sobie spełnić się nie jest w stanie. Co oczywiście nie przeszkadza temu, że człowiek może zarazem i nie móc, i nie chcieć. Uświadamiając sobie