poległy na wojnie<br>I wrota się rozwarły, w dworku ktoś zapłacze,<br>A księżyc się po stertach przewala wieśniaczych<br>I zaszumy po rżyskach idą niespokojne.<br><br>Oto noce nadchodzą bijące mnie skrzydłem<br>Spłoszonych nietoperzy - i łąkami dzwonią.<br>Purpurowe natchnienie chyli się ku skroniom<br>I wzrok wodzi po ścianach krytych malowidłem.<br><br>O, jak dobrze jest odejść i nie znać już smutku,<br>Co duszę całą przeżre i w źrenice wtłoczy -<br>Pójść ku gwiazdom i palmom, kędy niosą oczy,<br>I dłonie Beatryczy uścisnąć na krótko.<br><br>Niech mnie lato zaleje nocą księżycową<br>I niebo się wspaniałe nade mną pochyli,<br>Odpędźmy blady smutek, z którymeśmy byli,<br>I ciebie, wielki