szkołą mistrzostwa. A ci, dla których droga do precyzji zamknięta była przez ograniczone możliwości, nawet czysto fizyczne, aby wyrazić czytelnie zamiar, z konieczności musieli posłużyć się skrótem, deformacją. Bardzo bowiem trzeba się natrudzić, by z drewnianego kloca czy bryły kamienia wykrzesać życie, sprawić, by ludzie zechcieli pokłonić się świętej figurze, dojrzeć w niej znamię świętości. Pomocą była dla świątkarza pamięć rzeźb widzianych w kościele, w przydrożnej kapliczce, a przede wszystkim obrazek dewocyjny (miedzioryt, staloryt, litografia). Zawsze by. to wzór ikonograficzny określony jednoznacznie i propagowany przez Kościół. Wzór, który trzeba było odczytać i zinterpretować, o czym decydowały umiejętności świątkarza i jego zdolność