Choć uciekinierzy opowiadali o powstaniu straszne rzeczy, warszawska rzeczywistość przeszła wszystkie oczekiwania. Z domu rodziców pozostały tylko ściany, na miejscu willi Joli wznosiła się niewielka kupka gruzów, a żoliborski blok Basi świecił wypalonymi oczodołami okien. Widok ten wycisnął mi wtedy łzy z oczu. Ja naprawdę kochałem Basię, Panie Profesorze. Zresztą dokoła mnie płakało na gruzach wiele osób. Inni odwalali cegły.<br>Obawiam się, że nudzę Pana Profesora niepotrzebnymi szczegółami. Celem tego listu jest zwięzły opis tylko niektórych epizodów mego życia, a ja mam skłonności do szczegółowego życiorysu. Ostatnio miałem czas zastanawiać się nad sobą i chyba powoli zaczynam rozumieć impulsy, które kierowały