boję się powiedzieć, co mi jest. Zostawałam sama ze strachem i zlodowaciałymi nogami. Męczennica nieczystej fantazji, słusznie za swój grzech pokarana.<br>Ale przyszedł czas książek, żeby osłonić mnie od lęku przed sobą i paskudztwem własnych myśli. Przepędziły je dzieci pana majstra i krasnoludki sierotki Marysi, i panny Borówczanki. Dopóki nie dosięgnął ich Mazepa, zamurowany w alkowie. Dopóki ojciec zadżumionych nie przyniósł na rękach i nie położył przede mną wszystkich swych umarłych dzieci.<br>Mimo to wolałam być w dalekim świecie książek niż w przerażająco bliskich lękach jawy. Chronić się w odemkniętym świecie cudzej nierzeczywistości. Wolna od niespodzianek własnej wyobraźni, tak niegodziwie dręczącej