wtedy, gdy twórca zupełnie nie zaprząta sobie głowy żadnymi uzależnieniami.<br>Romantycy uznawali dramat za gatunek poezji najpełniej ich epoce odpowiadający. Póki nie przeżyli wielkich na tym polu rozczarowań, jako naturalną formę kontaktu między dramaturgiem a publicznością wskazywali teatr; z wizją teatru przed oczyma pisali swe dzieła. Czy jednak mógł powstać dramat prawdziwie, wspaniale romantyczny, jeśli jego narodzinom od początku towarzyszyła myśl o wprowadzeniu go na scenę realnego ówczesnego teatru?<br>Odpowiedzi na tak postawione pytanie nie można szukać opierając się na polskich dramatach, bo ich ta sytuacja akurat nie dotyczyła. Gdy chcę śledzić, co dzieje się z dramatem (i dramaturgiem) na styku