już wkrótce zwycięskiej. Tyle że dla przeprowadzenia owej optymistycznej tezy autor wprowadza wątek fantastyczny, pomysłowo wywiedziony zresztą z kopalnianych realiów. Oto ostatni obrońcy śląskich kopalń wcale nie zakończyli podziemnego strajku okupacyjnego w dwanaście ("Ziemowit") i piętnaście ("Piast") dni po wprowadzeniu stanu wojennego, lecz pozostali pod ziemią i od razu zaczęli drążyć metaforyczny podziemny tunel, do czego przyłączyły się wkrótce tysiące obrońców Sierpnia: w ich działaniach wykorzystuje autor inne jeszcze możliwości górniczej metaforyki (praca pod ziemią, podziemne połączenia, wyłom, praca na powierzchni, etc.). Te tysiące podkopały już całą Polskę, są bliskie wysadzenia budynku Komitetu Centralnego PZPR w Warszawie, i może udadzą się