Kotarbińskim - kosze przybrane polnym kwieciem, napełnione sypkim zbożem. Pobłogosławiwszy rolę, trzeba było rzucać własną dłonią dorodne ziarna na świeżo zaorane zagony. Drugi obyczaj przypominał, aby co znamienitsi goście florianowskiego dworu, a więc tym razem ludzie pióra: autorka Nad Niemnem i autor Chłopów, zasadzili na wieczną rzeczy pamiątkę dwa młode dębowe drzewka.<br><br>Pani Eliza odkrywała wciąż nowe uroki pobytu, nie tylko w krajobrazach "bardzo pięknej wsi", gdzie czuła się "jak w raju", ale i we wspólnie jadanych z rodziną Bochwiców posiłkach w szafirowej jak niebo jadalni, w wieczorach przy kominku w dużym salonie, gdzie stał fortepian, na którym grano Chopina, Griega i