na baczności i milczeć! Nie może przecież powiedzieć własnej matce: "Mamo, byłem w piekle". Jak nic, wyląduje u czubków.<br>- Jaki dziś dzień? - ponowił przesłuchanie.<br>- Środa. Duchota straszna - sapnął ojciec, na dowód ocierając pot z czoła.<br>- Długo byłem nieprzytomny?<br>- Jutro miną... miną dwa tygodnie, jak leżałeś bez ducha - odpowiedziała matka.<br>"Jak duchota, to i bez ducha" - przemknęło mu przez myśl. Można wyjaśnić to jeszcze inaczej: duchota, czyli zbyt duże zagęszczenie duchów w powietrzu, zwiastujące rychły deszcz. A pośród tych duchów duch Zygmunta... Eee, duch, duchota, głupota.<br>- A dlaczego dwa tygodnie? A nie trzy na przykład? - zaskrzeczał z chorobliwym rozjątrzeniem. - A dlaczego oni