systematyki linneuszowskiej. Kiedy Carl Linné stworzył system klasyfikacyjny, który został przyjęty przez wszystkich biologów, kierował się zasadami metodologii naukowej odpowiadającymi jego epoce. Podstawowym zaś <br>sposobem postępowania we wczesnych etapach rozwoju poszczególnych nauk była <br>typologizacja - wydzielanie obserwowanych faktów w klasy. Dziś wiemy, że przynajmniej jeśli chodzi o gatunki, koncepcja wyodrębnionej, ziarnistej (dyskretnej) klasy obiektów (osobników) doskonale przystaje do rzeczywistego rozkładu zmienności w przyrodzie.<br>Gatunki są obiektywnie dyskretnymi jednostkami. Nieco gorzej z wyższymi jednostkami klasyfikacji, ale przypadkowo powstałe luki w rozkładzie zmienności (np. przez wymarcie pośrednich morfologicznie form) pozwalają na stworzenie w miarę naturalnej (odpowiadającej rzeczywistości) systematyki. Nie jest to jedyny przypadek w