i antypatię do innej. Zawsze lubił nominalistów, mistyków, panteistów i manichejczyków, a nie lubił tomistów i wszelkich filozofów, którzy próbowali zracjonalizować problem winy.<br> O czym to świadczy? Młodzieńcze "Wykłady o filozofii średniowiecznej" to pierwsza manifestacja tej wrażliwości estetycznej, która w jakiś sposób rządzi nim w dalszym ciągu. Co jest cechą dystynktywną tej wrażliwości? Ja bym powiedział, że to jest przede wszystkim zamiłowanie do paradoksu, właśnie do tych maksymalnych, dramatycznych dysjunkcji, np. "albo Bóg - albo nicość". Wraz z tym zamiłowaniem do paradoksów idzie skłonność do ulegania szantażowi jednej alternatywy. Tu bym się zgodził z panem Chwedeńczukiem. To jest zdumiewające. I to pojawia