się za uzasadnione przez fakt, iż reguła ta ma stałą i wysoką (bo dowolnie wybraną) skuteczność ze względu na pierwszy cel, a wśród reguł mających tę własność jest ona najskuteczniejsza (dla wszelkich x) ze względu na cel drugi.<br> Oczywiście porządek ten mógłby w zasadzie być odwrócony: można by postulować stałość e i maksymalność e . Albo też można by żądać, aby dla ustalonej jednostki miary w X* długość przedziału d(x) nie przekraczała - dla wszelkich x - jakiejś ustalonej liczby - przy e(dix) = constans . Takie warianty są często interesujące i ważne praktycznie, lecz nie wnoszą one niczego istotnie nowego do kwestii uzasadnienia odpowiednich reguł