dostępna królewskim urzędnikom, skoro na tej wiedzy oparto precyzyjne wymagania dotyczące uzbrojenia. Trójstopniowy podział wolnych Longobardów na maiores, sequentes i minores nie został wprowadzony edyktem przez Astulfa, lecz opierał się na starym zwyczaju, do którego król odwołał się w braku innego kryterium. Widoczne jest, że w rozdziałach 2 i 3 edyktu z 750 r. stosowano taką samą gradację społeczną w mieście i na wsi. Analogiczne były też wymagania dotyczące ekwipunku wojennego, tyle że posiadaczom ziemskim można było dokładnie dopasować te wymagania do rozmiarów majątku, a kiedy chodziło o kupców trzeba było się oprzeć na tradycyjnej wiedzy o pozycji społecznej każdego z