jak to można zauważyć np. w pracach Krzymowskiej-Kostrowickiej (1980), Kowalczyk (1992) lub Sołowiej (1992) i wielu innych. Wynika to z faktu, że podejścia te są względem siebie komplementarne. Podejście użytecznościowe zakłada z góry cel oceny, którym jest określenie wartości poszczególnych elementów tworzących środowisko przyrodnicze (krajobraz w sensie przyjmowanym w ekologii krajobrazu zob. Richling, Solon 1996) dla określonych form turystyki lub wypoczynku. Odrębnie ocenia się np. rzeźbę terenu, roślinność lub wody otwarte dla turystyki krajoznawczej, alpinistycznej, kajakowej itd. Oceny te są z natury rzeczy ukierunkowane, a uzyskane wartości rzadko kiedy korespondują ze sobą. Stosowane w praktyce oceny całościowe, typu: "przydatność środowiska przyrodniczego