funkcyjnej, zwłaszcza zaś wykorzystanie polifonii i w konsekwencji <br>rozszerzenie zakresu środków technicznych, jako nawiązanie do tradycji polifonii <br>wokalnej,<br> ­ rozwinięta, bogata harmonika, jako konsekwencja jej tradycji ewolucyjnej <br>na gruncie systemu funkcyjnego,<br> ­ elementy mszy kantatowej.<br> W pierwszej grupie występuje dalsze zróżnicowanie wewnętrzne. Z jednej strony <br>maksymalne uproszczenie języka muzycznego i ograniczenie typu ekspresji i stylu <br>do skonwencjonalizowanego modelu. Są to trzyczęściowe missae breves (Kyrie, <br>Sanctus, Agnus Dei) niewielkich rozmiarów. Missa brevis (1991) per coro misto <br>Świdra stanowi nawiązanie do modelu stylistycznego mszy użytkowej XIX w., prostej <br>harmonicznie, tonalnie (h, D) i fakturalnie, preferującej wolne tempa (Largo, <br>Moderato maestoso, Grave) i jednolity materiał dla