stu przypuszczeń. <br>Proboszcz widzi twarz Hansa, jego zamyślenie pełne godności. Spojrzy na swoje żylaste ręce. Powoli zaciśnie je w pięść. <br>- Pan historyk... Pan wie, co czekało ludność w miastach naszej Europy, kiedy po przerwaniu ostatnich szańców wdarli się tam żołdacy. - Zacznie głośno oddychać przez nos. <br>- Barbaria... BARBARIA! - Zakrzyknie. <br>Gerta zapukała energicznie i przez drzwi uchylone spytała. <br>- Podać kawę w bibliotece? <br>- Tak. <br>- I gestem niemalże szorstkim wskazał Hansowi drzwi biblioteki. <br>Ruszyli krokiem ciężkim, krokiem pielgrzymów, co u stóp sanktuarium poczują naraz brzemię grzechów. A może przystanęli dlatego, że zgraja rozmamłanych krasnoarmiejców drogę im przecina, z Gasthauzu wychodząc... Pod ręce się wzięli, spoceni