odrobinę zazdrościłem Wojtkowi szczęścia, ale któż by się wtedy spodziewał, że będzie ono tak krótkotrwałe.<br>Wybuchła wojna. Wojtek odjechał do swego pułku. Wyglądał świetnie w kawaleryjskim mundurze. Ja trafiłem do szpitala wojskowego w Modlinie. Wiesz, jak to się wszystko skończyło. Nie bój się, nie mam zamiaru roztaczać przed tobą smutnej epopei klęski. Inni opisali ją lepiej, niż ja bym to potrafił.<br>Nie chciałem iść do niewoli. Udało mi się zamienić mundur na cywilne ubranie i po wielu tarapatach dotrzeć do mego stryja, który dzierżawił nieduży folwark pod Miechowem. Tam zaszyłem się na trzy lata, udzielając pomocy lekarskiej okolicznym mieszkańcom. Potem jednak