sferze estetyki przybiera postać dobrego smaku czy zmysłu artystycznego, w sferze polityki natomiast ma swój odpowiednik w pluralistycznej tolerancji dla naturalnej różnorodności ludzi i ich poglądów. (Nie potrzeba dodawać, że dramatopisarz - ktoś, kto ukazuje świat poprzez dialog, komu zatem rozmaitość wzajemnie sprzecznych ludzkich perspektyw objawia się w naturalny sposób jako esencja jego sztuki - byłby pod tym względem kandydatem o szczególnie pożądanych kwalifikacjach.) I po trzecie: powinien być pisarzem obdarzonym potężnym poczuciem humoru, najlepiej - humoru autoironicznego i wyczulonego na absurdy rzeczywistości. Jedynie bowiem tego rodzaju poczucie humoru pozwoliłoby pisarzowi posadzonemu na prezydenckim fotelu myśleć na serio o wydźwignięciu społeczeństwa z głębin totalitarnego