cechy romantycznego stylu, ale zyskał liczne pochwały krytyków. Gdy jednak Coleridge zechciał wykorzystać tę sławę i wprowadzić na scenę utwór mniej komercyjny a bardziej poetycki, dramat Zapolya (1815), dzieło to zostało odrzucone kolejno przez oba wielkie londyńskie teatry.<br>O wiele mniej niż w Niemczech dyskutowano w Anglii o teorii i estetyce dramatu, a wielcy dramaturdzy - Percy Bysshe Shelley, Georg Gordon Byron - pojawili się późno i choć pisali także dla sceny, to jednak za ich życia do teatru wprowadzono tylko po jednym ich dramacie: Beatrix Cenci Shelleya (jego prywatna korespondencja ukazuje, że bardzo interesował się scenicznymi losami dzieła) i Marino Faliero (Drury