nobis, rytmizując go i przeciwstawiając jednogłos odcinkom <br>wielogłosowym (s. 7, <br>prz.4), stosując zdwojenia par głosowych, czterogłosu lub homofoniczne, kolorystyczne <br>(eksponujące rozszczepienie barwy chóru) divisi głosów męskich i żeńskich (s. <br>8, prz.5). Credo rozpoczyna od wprowadzenia rodzaju rytmizowanego chorałowego <br>cantus firmus, umieszczonego w głosie najniższym z tekstem Patrem omnipotentem <br>­ et invisibilium. Część tę konstruuje jednak opierając się na praktyce quasi <br>alternatim; dookreślenie to <br>jest związane z nieznacznym rytmizowaniem (chodzi tu właściwie o wyraźniejszą <br>deklamację, podkreślenie akcentu słowa) materiału chorałowego, niekiedy zmianę <br>kontekstu modalnego w odcinkach jednogłosowych (a także unisonowych i ze zdwojeniami <br>oktawowymi): Et in unum Dominum (unison TB), Qui