natury psychologicznej, traktującymi ruch anarchistycvzny, jako osobliwa postać zbiorowej dewiacji (C. Mills), wyalienowania z różnych klas społecznych (Wimmer), czy też - jak chce H. Read, wierny psychoanalizie - jako bunt antyreligijny, w którym walka z ojcem przybiera zakamuflowaną formę walki z wszelkimi przejawami hierarchii bądź przymusu. Koncepcje te nie znajdują wszakże potwierdzenia faktograficznego i nie wydają się płodnym kierunkiem poszukiwań. <br>Znacznie większą zgodność poglądów niż w kwestii genezy zaobserwować można przy omawianiu typów i faz ruchu anarchistycznego. Poza zasadniczym podziałem na anarchizm wiejski i miejski, wyróżnia się niekiedy cztery odmiany dziewiętnastowiecznego ruchu anarchistycznego: agrarną, rzemieślniczą, syndykalistyczną i inteligencką; przy czym dwie pierwsze kategorie