składa Bożemu Dziecięciu. Wszystko to staje się też przedmiotem oczekiwania, wraz z nim pojawiają się przeczucia i presupozycje przyszłości. Film jest powolnym, mozolnym dążeniem do tego, co ma nastąpić kiedyś potem, dążeniem hamowanym jednak obawą. Wiemy o tym niemal od początku i od początku niespieszny rytm zdarzeń, śpiewanej arii i filmowania każą nam - widzom - cierpliwie czekać.<br>Funkcję retardacyjną i spowalniającą pełnią tu zarówno elementy poetyki filmu, jak i sama zawartość fabularna. Całość ma zdecydowanie horyzontalny charakter. Przeważają linie poziome montażu (słynne długie ujęcia Tarkowskiego, przenikania) w ruchach kamery, w ruchu wewnątrzkadrowym, który - szczególnie w rzadkich tu krótkich ujęciach - jest oprócz tego