po czym powoli schylam się i powoli podnoszę książkę. Nie patrzę na Suzanne ani ona nie patrzy na mnie. Oboje patrzymy na książkę.<br>- O - mówię - Schopenhauer. My, Polacy, nie uznajemy filozofii pesymizmu. - Czuję wdzięczność dla Vilberta i Mac Kinleya, że mi przynajmniej o tym pesymizmie powiedzieli.<br>Suzanne podnosi na mnie fiołkowe oczy i uśmiecha się.<br>- Polacy, Polacy - powtarza. - Więc pan jest rzeczywiście Polakiem. Mówiono mi o tym. - (Więc rozmawiała o mnie). - Cieszę się, że poznaję wreszcie prawdziwego Polaka. Tyle się ostatnio o Polsce mówi, a ja nic o niej nie wiem.<br>- Będzie się mówiło niezadługo więcej, niż świat sobie wyobraża - rzucam