chorałowej mszy renesansowej, realizowana przez polskich kompozytorów <br>XX w., wiąże się także z architektoniczną, a więc formotwórczą funkcją chorału <br>gregoriańskiego. Poszczególne bowiem struktury wzorca wiązano z określonymi <br>wersami tekstu mszalnego ­ chorał powodował więc bezpośrednio wyraźne rozczłonkowanie <br>części cyklu na odcinki ­ wersy. Respektując wersową strukturę tekstu, budował <br>przejrzystą, <br>jednolitą koncepcję mikrostruktur formalnych mszy, pozbawioną generalnie ­ co <br>istotne z liturgicznego punktu widzenia ­ powtórzeń tekstowych (wersów).<br> Nawiązanie do idei renesansowej mszy chorałowej widać także w typie obsady. <br>Obsada bowiem omawianych mszy chorałowych preferuje chór a cappella, bądź chór <br>i organy, które w zasadzie realizują typ towarzyszenia colla parte; nie znajdujemy <br>natomiast mszy symfonicznej.<br> Selektywnie