znaczy przy względnie słabym w tym udziale rodzimego języka. W istocie tylko zdumiewająca energia nielicznych jednostek, Vincasa Kudirki zwłaszcza, przywraca w końcu dziewiętnastego wieku językowi litewskiemu znaczenie jako instrumentu wypowiedzi w wymowie i piśmie, chroniąc go w ten sposób od zamknięcia się w opłotkach wioski, jak zamknął się w Irlandii gaelicki, którego używa tam dzisiaj na co dzień znikoma mniejszość.<br><br>&lt;page nr=9&gt;<br><br> Natomiast wystarczy czytać dzieła, które wymieniłem, jak też wiele utworów literackich i pamiętników z okresu romantyzmu, żeby się przekonać, że świadomość przynależności do Litwy u pochodzących z niej ludzi była wcale żywa. Zapewne, zgodne to było z określeniem gente Lithuanus, natione