go dookoła i pełni zawodu naradzali się kłótliwie. <br>- Wracajmy do lasku. <br>- Dalej pójść nie mogły, bo zboże. <br>- Może w zbożu? <br>- Wiesz przecie, że nie wolno! <br>- Z taką Helenką to nigdy nie wiadomo. <br>- Wiadomo. Są w lasku na pewniaka. <br>- Za dwie minuty termin. Gwizdną i tyle je będziemy widzieli. - Do lasku, galopa! - zakomenderowała Wanda i pognali. <br>- No, chwała Bogu - szepnęła Helenka wypuszczając rękę Henrysi, którą ściskała kurczowo. <br>- Za minutę... - urwała i nastawiła ucha. Jakiś głos lekki jak pajęczyna i jak pajęczyna chwytliwy doleciał zza ściany kapliczki. <br>Znowu uchwyciły się za ręce. <br>- ...Błogosław, duszo moja, Panu...<br>- To niemożliwe... - drżącym głosem wyszeptała Helenka. <br>- ...i