dziesięcioro chłopa. Zawsze co dziesięciu, to nie cała komuna. Spróbować trzeba".<br>Towarzysz Lecoq uśmiechnął się: ambicja? Junactwo? Czy też doprawdy taka zapamiętała miłość komuny?<br>Spotykał się z tymi ludźmi co dzień, od lat, twarzą w twarz, jeszcze na uniwersytecie, gdy zakopany w książkach syn zbiedzonego nauczyciela gimnazjalnego biegał ze studenckiej garkuchni na zebranie sprawdzać na realnym przykładzie czarne cyfry statystyk &lt;page nr=177&gt;.<br> Nauczył się patrzeć w te oczy, odcyfrowywać ze zmarszczki, z akcentu wyzwiska krzywdę głęboką, nie zaleczoną, konkretną: w konturze wyrzuconych mimochodem sakramentalnych słów: "proletariat", "imperializm", odgadywać cyfry obciętych zarobków, kaliber doznanych upokorzeń. I nagle tu - jasne, niebieskie oczy, uśmiech i śmierć