mogli pomagać, zwłaszcza że przecież w pierwszej kolejności Niemcy rabowali majątek ludzi zamożnych i oni najczęściej stawali się kolejnymi ofiarami. Jednocześnie, Wielkopolska przestała też być terenem pełnym nadmiaru żywności. Niemcy zorganizowali aparaturę ssącą i coraz więcej zabierali i słali do Niemiec. Już od roku 1940 wystąpił brak żywności i nawet głód, z początku jeszcze nie zbyt ostry, ale stopniowo się pogłębiał. Tak więc pomoc ograniczyła się tylko do indywidualnych paczek, które stawały się coraz skromniejsze, gdy ofiarodawcom coraz trudniej było odjąć sobie coś od ust.<br>Z drugiej strony, straż obozowa przy zmniejszaniu się objętości paczek, zabierała sobie coraz większą ich część