spojrzawszy z ukosa,<br>Wszedł na cmentarz: śmierć, trawa, niepamięć i rosa.<br>Był to cmentarz Okrętów. Pod ziemią wrzał głucho<br>Trzepot żagli, pośmiertną gnanych zawieruchą.<br>Wędrowiec czuł, jak wieczność z traw się wykojarza,<br>I ciszę swą do ciszy dodając cmentarza,<br>Przeżegnał to, co bliżej: pszczół kilka, dwa krzaki,<br>I na pierwszym grobowcu czytał napis taki:<br>Zginąłem nie na ślepo, bo z woli wichury,<br>I wierzyłem, że odtąd nie zginę raz wtóry,<br>Że znajdę przystań w śmierci, a śmierć w tej przystani,<br>Ale śmierć mnie zawiodła! Umarłem nie dla niej!<br>Trwa nadal wiatr przeciwny i groza rozbicia<br>I lęk i niewiadomość i wszystko