1969), nie mówiąc już o &lt;tit&gt;Panu Cogito&lt;/&gt; (1974), mniej pojawia się nostalgicznego spojrzenia ku przeszłości. Nostalgia Herberta jest, zresztą, dosyć osobliwa, nacechowana maksymalną powściągliwością. Powiedziano nader trafnie o Różewiczu, że jego wiersze są wypowiadane ze ściśniętą krtanią. Podobnie chyba i u Herberta, z tym, że u autora &lt;tit&gt;Studium przedmiotu&lt;/&gt; ów grymas jest niewidoczny, może nawet starannie ukryty.<br>Z pewnością jego wiersze nabierają teraz szerokiej wieloznaczności. Dadzą się odczytywać także w sposób aluzyjny, jako komentarze do współczesnych wydarzeń politycznych, np. popularny &lt;tit&gt;Tren Fortynbrasa&lt;/&gt; jako glosa do przypadku przejmowania władzy. (...)<br>Owe wiersze posługujące się aluzją literacką, persyflażem, będące glosami mitów są chyba najbardziej