ucisza się, przedmioty wracają na swoje miejsca, zdania do szeregu. Porzucają dawny nieporządek przerzutni, asylabizmu, a nawet aluzji, i teraz zadziwiają swoją prostotą i uporządkowaniem. Dzieje to się samoistnie, w najmniej oczekiwanych momentach coś zaczyna się psuć w doskonałym skądinąd mechanizmie amnezji. <br>Stoimy w tym samym miejscu, w centrum zgiełku, hałasu, ale jest tak, jakby nas nie było, czujemy jakby z bardzo daleka, że bezładnie obijamy się pomiędzy ludźmi, dociera do nas klakson samochodu, pod który właśnie wchodzimy. Jeszcze niczego nie widać, nikt nie chwyta za rękę, nie przemawia miękkim, dziecięcym głosem, a już się nie chce opuszczać tego miejsca, w