że powinien mówić s z y b k o.<br>&lt;gap&gt;<br>Dziarskie to, emblematyczne i - pouczające. Mówiąc nawiasem, ten wiersz Mickiewicza, zapewne nie bez racji, musi zasługiwać w opinii trzeźwej krytyki na miano jednego z bardziej "obskuranckich" tekstów epoki. Pomijamy - jako już oczywiste składniki opisywanej sytuacji - informacje o tanecznych "skocznych kołach", o hołubcach, od których "zadrży" ziemia i "koszącym" ruchu butów, "koszącym locie" tancerza.<br>Zatrzymajmy się chwilę przy "szabelce" i "czapeczce z Baru". Chodzi o to, że z "porządkiem szarży" - z tanecznym i militarnym pędem, z jego szybkością - łączy się pewna prawidłowość językowa: potrzeba zdrabniania. Wynika ona z nader oczywistego faktu: z tego