całą rękę okrywały; zwał się taki krzyż furdyment, składał się z prętów żelaznych jak klatka i z blachy w środku wielkości dłoni". Mimo to jednak trzeba za Czesławem Jarnuszkiewiczem przyznać, iż: "Typy szabel z Ťfurdymentemť lub tylko z obłękami przy jelcu były wyłącznie polskimi próbami rozwiązania problemu ochrony rękojeści szabli husarskiej, i być może ostatnimi".<br>Do drugiego wariantu zaliczam szable o rękojeści z obłękami bocznymi przy jelcu, który występuje w czwartej ćwierci XVIII w. Charakteryzuje się on dwoma obłękami różnej wielkości i o różnej powierzchni, co jest efektem wykonywania ich z jednego płatu stalowej blachy i co daje formę podwójnego obłęku