ostateczne ponad zgiełkiem rzeczy i stosów, a ściślej poprzez ten zgiełk dosłuchuje się czegoś więcej. I już to samo czyni literaturę sprzymierzeńcem sacrum. W wielkim skrócie można by powiedzieć, że o ile słowo sakralne zmierza od Transcendencji do immanencji (przesłanie Boże do nas), to literatura obiera kierunek odwrotny wychodząc od immanencji usiłuje ją przekroczyć, przedrzeć się przez jej zasłony. Tam - w Biblii - Bóg mówi do człowieka, tu człowiek usiłuje wyrwać się z ludzkiej kondycji ku czemuś co więcej niż ludzkie, usiłuje w jakiś szczególny sposób domodlić się do Boga.<br> Ale niech rzecznicy sacrum nie triumfują zbyt łatwo. Owa modlitwa literatury jest