żywa. Zapewne, zgodne to było z określeniem gente Lithuanus, natione Polonus, pojawiły się już jednak znaki wskazujące, że następuje ewolucja ku &lt;orig&gt;litewskości&lt;/&gt; nie tylko &lt;foreign&gt;gente&lt;/&gt;, ale także &lt;foreign&gt;natione&lt;/&gt;. Przykładem jest chociażby piszący po polsku ksiądz Ludwik Adam Jucewicz. Oczywiście rządy Rosji carskiej i opór wobec nich ze strony szlachty i inteligencji szlacheckiego pochodzenia zmieniły to "gdyby" w nieprawdopodobieństwo, bo sprzyjały formowaniu się nacjonalizmu polskiego.<br> Nieco bardziej prawdopodobne było inne "gdyby", czyli dwujęzyczność na wzór Finlandii. Gdyby Wilno w latach międzywojennych było stolicą Litwy, wątpliwe jest, czy można by było osiągnąć jego &lt;orig&gt;litwinizację&lt;/&gt; przez wygnanie ludności, bo metody takie nie były wtedy