wyczynu polskich lekkokonnych.<br>Utworek Konopnickiej - naiwny i epigoński - jest też wybitnie konwencjonalny pod względem językowego ujęcia tematu: obcujemy ze stereotypem w najprostszej i najczystszej postaci. Jest to, niewolny zresztą od niewielkich przekłamań historycznych, opis sławnej szarży. Dowiaduje się zeń czytelnik już na początku, że wąwóz zdobyty został "cudem" - co i istotne, i znamienne. Jeszcze ciekawszy jest wszelako sposób, w jaki ów cud dokonuje się w płaszczyźnie, by tak rzec, taktyczno-motorycznej. Otóż zdobywający kolejne baterie oficerowie i ich podkomendni nie "nacierają" bynajmniej na Hiszpanów ani ich nie "atakują"; nie "galopują" czy "cwałują" na armaty, nie "pędzą" na nie lub "gnają". Oni