wyższego jakościowo etapu organizacji badań pedagogicznych w kraju. Komitet nie spełniał nigdy dotąd żadnej roli jako inspirator i koordynator prac badawczych prowadzonych w poszczególnych ośrodkach, nie uruchamiał zorganizowanego przepływu informacji o prowadzonych badaniach i ich wynikach, nie prowadził żadnej polityki dotyczącej rozwoju i specjalizacji poszczególnych ośrodków pedagogicznych w Polsce.<br>Najbardziej jaskrawym przejawem takiego stanu rzeczy jest dotychczasowy tryb centralnego planowania badań pedagogicznych. Planowanie z samej istoty jest narzędziem określonej polityki naukowej, a jednocześnie organizacji i integracji poczynań. Właśnie przez planowanie prac naukowych można zainspirować nowe tematy, inicjować współpracę między ośrodkami, koncentrować zespołowy wysiłek badawczy na najważniejszych kierunkach, prowadzić najbardziej racjonalną gospodarkę