stary Adam przerwał długie milczenie i zaczął przed zebranymi wokół niego mówić, po raz pierwszy odsłaniając wzniosłą, lecz także i groźną tajemnicę prapoczątku oraz w łasnego człowieczeństwa jeszcze zatem przed ową brzemienną w następstwa nocą, gdy skoro mrok zapadał nad ziemią, z ciemności dochodziły ryki wygłodniałych lwów turów i nosorożców, jazgotliwy płacz małp i gwizd drapieżnych salamandr, a księżyc suchym ogniem płonął na rozgwieżdżonym niebie - na ziemi Człowieka wszystkie pomniejsze rzeki oraz strumienie wyschły; ożywcze źródła, uciskane twardniejącą ziemią, cofały się w coraz głębsze warstwy jeszcze nie skamieniałe; szerokie i tak przed klęską obfite wody obu potężnych rzek zaczęły zanikać, pozostawiając