ofensywy. Kiedy nareszcie nadszedł rozkaz podjęcia walki, wykonywali zwykle planowane uderzenie do przodu bez rozpoznania, gdzie właściwie znajduje się nieprzyjaciel. Tak na przykład było w wypadku najsilniejszego zgrupowania, na występie białostockim, które uderzyło przed siebie w próżnię podczas gdy Niemcy uderzyli jednocześnie na flanki i ostatecznie zniszczyli te armie, zachodząc je od tyłu i otaczając. Przeważnie zapanował najdzikszy bałagan, a potem paniczny odwrót, przy czym dowódcy radzieccy często nie wiedzieli nie tylko gdzie jest nieprzyjaciel, ale nawet gdzie są własne oddziały, jakie są cele i zamiary własnego dowództwa i co mają właściwie robić. W tych warunkach, w walce z armią dysponująca