dojrzewa.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div1&gt;&lt;tit1&gt;PRZYMIERZE<br>Józefowi Wittlinowi&lt;/&gt;<br><br>O, kiedyż z ziemi twardego rdzenia<br>Na sprawy nasze zgodę &lt;orig&gt;dobędziem&lt;/&gt;,<br>Na słowa z ciebie, na słowa ze mnie -<br>Jakimż wysiłkiem, jakimż narzędziem?<br><br>Przecież jednako skrzypi w nas, gnie się<br>I trzeszczy dzień nasz - jabłoń garbata,<br>Owoce cierpkie w piersiach obraca,<br>Gnatem korzennym nogi oplata.<br><br>Przecież jednako na nowe lata<br>Nasiona bólu łuskamy z siebie -<br>Na jutro twoje, na jutro moje,<br>Na nasze jutro o lepszym drzewie.<br><br>O, kiedyż, matko, plon wykołyszesz,<br>Nadzieją wzejdziesz, dojrzała tryśniesz<br>Ziarnem spod kości, spod krwi - przymierzem<br>I koniczyną o &lt;orig&gt;czworoliściu&lt;/&gt;.<br><br>Niechaj porośnie, niechaj wygładzi<br>Żywoty nasze szyte i rwane,<br>Nad twoim