również szable o tzw. rękojeściach półzamkniętych, tj. z jelcem krzyżowym, dochodzącym poprzez kabłąk do głowicy rękojeści. Jednakże kabłąk nie łączył się z głowicą ani się z nią nie stykał. W ramach typu drugiego, szabel węgiersko-polskich, mieszczą się też szable, które są typologiczną kontynuacją szabel węgierskich, z tym że ich jelce i wąsy są krótsze od szabel zwanych tradycyjnie batorówkami (przy, oczywiście, podobnej konstrukcji trzonu). W rękojeściach tych szabel jelec załamuje się pod kątem prostym w kabłąk, który jednakże nie dochodzi do głowicy, a pozostaje w pewnej od niej odległości. Taka właśnie rękojeść stała się formą wyjściową do wykształcenia się rękojeści