dziadka Alosia, byłego więźnia w Königsbergu, jego pracownicy tuż przed świtem pakowali w drewniane, sosnowe skrzynki, zanosili pod plandekę niebieskiego żuka, a potem rozkładali na straganie numer czterdzieści dziewięć na targu, który powoli zapełniał się szarymi widmami, sennie błądzącymi po ciasnych uliczkach jak w czyśćcu. <br>Dziadek Alojzy wyczuł jednak nadciągającą katastrofę. Była ona dwa-trzy razy większa niż jego pomidor, dokładnie wypucowana, bez jednej brązowej plamki, o skórce świecącej i odbijającej blask dnia, nazywała się pomidorem belgijskim, holenderskim, czort wie, opowiadała babcia Zosia, była też dwa-trzy razy tańsza, choć nie miała wcale smaku. Katastrofę, która w ciągu kilku lat ogarnęła